Liefde voor het lichaam

'Probeer eens van je lichaam te houden voor alles wat het voor je doet, niet voor hoe het eruit ziet'. Ik begreep het nooit. Hoe kun je nou langs dat spiegelbeeld kijken? Leek mij onmogelijk. Als ik dacht aan het liefhebben van mijn lichaam, ging het over hoe ik vond dat ik eruit zag, toch ?

Je waardeert iets pas echt wanneer je het verliest, nog zo een. Bleek wel de waarheid te zijn. In mijn ziekteperiode leed ik onder andere aan een eetstoornis. Een specifieke vorm heb ik er nooit aan vast gehangen, ik ben ook nooit gediagnostiseerd of behandeld. Het is een onderdeel van mijn verhaal waar ik graag meer over deel. Als ik erop terug kijk was het denk ik een combinatie tussen anorexia nervosa en orthorexia. Ik at veel te weinig maar ook overdreven gezond in de angst om te dik te zijn. Ik wilde koste wat het kost dunner worden.

In die periode zelf was ik niet bewust. Ik wist wel dat ik niet gezond bezig was (en dat maar al te graag wel zo liet ogen), maar had niet het idee dat ik er iets aan kon veranderen. Ik herinner me dat ik vaak heb gedacht 'ja maar je maakt toch uiteindelijk altijd je eigen keuzes, je bent zelf verantwoordelijk voor je gedrag'. In de kern, bij een gezond persoon, ja. Maar dit gaat om een ziektebeeld. Het is nog steeds moeilijk te begrijpen hoe een mentaal klachtenbeeld zich uit, dit weet je alleen als je het overleefd en ervaren hebt. Daarom wil ik vandaag een stukje taboe opheffen, vooral rondom schuld. Dat is de hoofdemotie die de basis vormde voor mijn eetstoornis.

Anorexia, of iedere vorm van mentale ziekte in mijn ogen, is een programma. Het is een onbewust programma dat zich afspeelt op de achtergrond. Zonder dat je het doorhebt komt het programma steeds meer tot uiting in je dagelijkse gedrag, als een sluipmoordenaar. Je bent er niet bewust van, al is het voor je omgeving heel duidelijk. Toch was er een deel in mij dat zich maar al te goed bewust was van schuld. Ik zette een masker op, om dit te verbergen. Vooral voor de mensen die het dichts bij mij stonden, die het beste met me voor hadden. Die waren de vijand in mijn ogen. Ze probeerden mij te dwarsbomen. Nogmaals, deze realisaties zijn allemaal achteraf.

Wat is wist over anorexia voordat ik ziek was, was dat het vaak bij meisjes voorkwam en dat zij hun lichaam anders zagen in de spiegel dan dat het er daadwerkelijk uitzag. Klonk heel vaag en ik had er een akelig gevoel bij. Ik herinner me nog een moment dat ik als tiener achterin bij mama in de auto zat. Ik weet nog precies waar we reden, maar niet meer waar we het precies over hadden. Het ging niet over mij, maar wel over anorexia. Een ondraaglijk gevoel bekroop me. Achteraf was het toen al aanwezig in mijn systeem. Anders had ik er niet zo'n reactie op. Sterker nog, ik denk dat ik het altijd al bij me gedragen heb. Als kleiner meisje heb ik ook een tijdje last gehad van dwang. Ik moest mijn slofjes altijd kaarsrecht naast elkaar hebben staan voor mijn bed en moest alles met links én rechts aanraken. Mama wees me hierop, waarna datzelfde schuldgevoel me ook daar al bekroop. Ik kon er al snel zelf mee stoppen nadat ik een tv-programma had gezien over mensen met een dwangstoornis. Ik was me kapot geschrokken. Zo wilde ik niet eindigen. Ik was er abrupt klaar mee. Laatst bij de huisarts kreeg ik te horen dat ik 'onderhuidse acne' had. Bijna niet zichtbaar, ik heb er ook geen last van. Wel hetzelfde trauma wat zich steeds in een andere vorm uit. Deze combinatie zie je vaak terug. Het draait dan om schuld, schaamte en de controle om deze te verbergen.

De dwang was weg, en als het nog ooit opkwam dan wist ik het meteen de kop in te drukken. De eetstoornis uitte zich heftiger. Ik had zo'n 20 kilo verloren (geschrokken dat dit zo snel kon gaan, eigenlijk helemaal niet mijn bedoeling) en had enorme zware emotionele buien. Dat is wat ik me nog vaag herinner. Ik was in die tijd zo ver weg, ik leek een zombie. Ik kreeg niets echt meer mee. Mijn lichaamsgewicht was te laag om normaal te kunnen functioneren. Ik kon niet helder meer nadenken. Het monster dat achter mij aanzat, de uiting van het programma, speelde een steeds grotere rol. Het leek wel hoe dichterbij het kwam hoe hoger de mist optrok in mijn hoofd. Het dissociëren met de omgeving was een overlevingsmechanisme van mijn lichaam. Het trauma wat erachter verschuild zat was nog steeds te zwaar om te dragen. Ik ging volledig in de coping; mezelf afwijzen. Ik had continue donkere gedachten, die allemaal neerkwamen op 'ik ben slecht' en 'ik ben niet goed genoeg'. 'Ik mag er niet zijn, ik ben te veel'. Desondanks was de wil om te overleven ontzettend sterk in mij, altijd geweest. Geen haar op mijn hoofd die er ooit aan dacht dit leven te verlaten. Wel verhongerde ik mezelf, ik weet nog dat ik eigenlijk totaal geen moeite had met eten en zo'n honger had ! Ik moest heel erg mijn best moest doen om me aan mijn eigen strenge regels te houden. Ik ging er bijna aan onderdoor. Zo mocht ik na een paar lepels yoghurt in de ochtend met wat fruit voor 12 uur absoluut niks meer eten. Man wat duurde die ochtenden toch lang. Sommige mensen kunnen met gemak vasten, maar ik ben echt niet gemaakt om op eten in te leveren 😅

Ik wilde heel graag dun en mooi zijn. Onbewust dacht ik dan ik dan misschien wel goed genoeg zou zijn, als ik letterlijk minder ruimte innam. Dan zou ik niemand meer kwetsen en zou niemand mij meer afwijzing. Dunner werd ik wel, mooier niet. Ik weet nog het punt dat ik in de spiegel keek en echt heel ongelukkig was met mezelf. Ik zag ook in dat dit niet langer meer zo kon, een helder moment. Ergens dat ik dit ook niet verdiende. Het laatste greintje zelfvertrouwen, wat ook een onderdeel is van mijn karakter, protesteerde. Het heeft tot hier moeten komen. Niet lang daarna werd ik 's nachts wakker. Ik besloot in dat moment dat het klaar was. Het was nog steeds mijn geheim, en ik zou het nooit aan iemand vertellen (te laat haha). Maar, vanaf nu ging ik in plaats van destructief, constructief aan herstel werken. Ik wilde weer opbouwen. Eigenlijk heb ik nooit die put in gewild, het monster dreef mij. Ik weet niet waar ik de kracht vandaan haalde, maar ik trok mijn zwaard en trok de moed terug op uit mijn schoenen. 'Maak kennis met Silke Gielen. Dit is niet waar het eindigt !'. De weg naar boven begon.

Als ik dit nu vertel aan mensen, krijg ik altijd een bewonderingswaardige blik. Ik had zelf niet helemaal door dat dit bijzonder is. Ik herinner me nog de ontiegelijke moeilijke momenten om de momenten met meer eten (en de interne afwijzing) te overwinnen, evenals de blik die terugstaarde in de spiegel die nacht dat ik besloot om het roer om te gooien. Zelfliefde is mijn grootste overwinning tot nu toe. Daar kunnen die gouden medailles bij het turnen of de tienen op school niet tegenop. Ik denk trouwens dat de turntijd en mijn perfectionisme ook onderdeel zijn van deze dynamiek. Niet gek dat sinds ik werk aan dit stuk ik me een ander mens voel. Je normen, waarden en persoonlijkheid veranderen als je trauma bij de root aanpakt. Misschien ook een reden waarom we er zo bang voor zijn, het onbekende. Wie ben ik dan ? Ook zeker een vraag die regelmatig in me op kwam tijdens herstel. Maar, het is de meest effectieve manier om te groeien, mits je bewust EN MET EEN BASIS VAN ZELFLIEFDE te werk gaat. Zonder die fundering is het uiterst gevaarlijk en gedoemd te mislukken. Dat mag nu wel duidelijk zijn. Helaas ontwikkel je dat pas als je ervaart dat het ontbreekt, paradox van de mens. We dragen allemaal trauma met ons mee en uiten dit onbewust. Dit is niet erg, het is onderdeel van het leven en de manier waarop we vooruit komen. Alles begint bij bewustwording. Het hoeft niet zo zwaar te zijn als je vanuit de foeterende 'fix-modus' zakt in je lichaam. Dat is ook meteen de hele kunst, dit is namelijk recht tegen je ratio in zo'n moment, dan moet je dus voelen wat daar schuilgaat. Wel de enige way forward. As said before, body keeps the score.

Nog even terug naar de eetstoornis. Na een paar jaar tijd, ik weet niet precies hoelang, ben ik ondertussen hersteld. Nog zo'n oordeel over eetstoornissen: je kunt er nooit vanaf komen. Als het eenmaal hebt, speelt het altijd een rol in je leven. Daar werd ik altijd zo door getriggerd. Wat bedoel je kom je nooit meer vanaf ? Ik was bang. Nu kan ik de nuance meegeven; zoals met iedere vorm van trauma, is het een manier om je bewust te maken. Door het doorvoelen van trauma, ooit een gevoel dat jij of iemand voor jou in de familielijn niet kon dragen, creëer je draagvlak. Wanneer je dit zware gevoel kunt toelaten, zakt het moeiteloos weg. Het proces wat hieraan vooraf gaat, waarin je fysiek, mentaal en emotioneel sterker wordt om dit punt te bereiken, zorgt ervoor dat nadat er ruimte is, je met deze kracht ook iets heel moois kunt dragen. Denk aan je passie, datgene waarvoor je leeft. Dat kan je eigen bedrijf zijn, een creatief talent of het moederschap. Door het gebrek aan bewustzijn hierover blijven we maar rennen. Ieder voor ons eigen monster, bang om het niet te overleven als die ons pakt. Zo is angst een hele sterke drijfveer, in mijn geval de angst om afgewezen te worden. Je kunt het hier heel lang op volhouden, zo zijn we vanuit ons primitieve systeem ingesteld. Meestal weten we ook niet waarvoor we zo hard rennen, of zijn we ons er überhaupt niet bewust van DAT we aan het rennen zijn. Tot je noodgedwongen tot stilstand komt. Mijn advies, durf eens eerder stil te staan. Bespaar je de moeite ;). Doe het niet alleen, maar stel je eens open naar een vriend/vriendin/familielid/buurvrouw van je oma. Ga eens (op een luchtige manier) het gesprek aan. Waarvoor ben ik aan het rennen ?

The grand finale. Ben ik er helemaal vanaf ? Het eerlijke antwoord is nee. Ik heb nog wel eens momenten dat ik me uit het niets dik voel. Ik weet ondertussen dat dit een projectie is van de angst/het schuldgevoel (dat niet eens van mij is). Ik zie er niet anders uit dan een uur geleden. Dit gebeurde een aantal maanden terug in de yogales. Ik keek in de spiegel en voelde me dik. Ik was die dag al heel emotioneel en wist niet zo goed wat ik met mezelf aan moest. Net zoals ooit die eerste keer om 3 uur 's nachts ging ik het aan. Na die jaren oefenen gaat dit een stuk gemakkelijker, maar het blijft een uitdaging. Diezelfde les zakte ik in mijn lijf en voelde ik de lichamelijke sensatie (de emotie) die me dwars zat. Ik keek weer in de spiegel en voelde me niet meer dik. Holy shit, dat was een openbaring. Het was voor het eerst dat ik het zo duidelijk zag. De gedachtes in mijn hoofd, het beeld dat ik zie, is een weerspiegeling van wat ik van binnen voel/geloof. Het is aan mij om op zo'n moment op zoek te gaan naar de waarheid. Wat zit hieronder ? Het antwoord komt vanzelf in me op zodra ik het gevoel dat in de weg zit toelaat. Iedere keer een bevrijding, en iedere keer unlockt er een nieuw puzzelstukje wat me weer verder brengt in alle gave dingen die ik nog ga doen in dit leven. The thrill of life.

Zo'n drie weken geleden stond ik weer in diezelfde les met een gekkig gevoel. Deze keer wel heel anders. Het voelde extreem onwennig maar ergens ook fijn. Ik kwam thuis en besefte me dat dit het gevoel van 'zelfliefde' is. Zomaar uit het niets ! Dat was me nog nooit overkomen. Net zoals emoties laag op de ladder van frequenties (schuld, schaamte en angst), heb ik soms nog meer moeite met 'hoge' emoties als genot en liefde toelaten. Hier geldt weer hetzelfde, door 'lage' emoties toe te laten, train je je draagkracht voor het ervaren van emoties aan de andere kant van het spectrum. Diepe dalen, hoge pieken. De kerstboom kan z'n piek ook niet dragen als hij wankelt op z'n fundering.

En zo komen we aan bij het heden. Ik voel me zelfverzekerd, vrouwelijk en mooi. Ik ben trots op mijn lichaam en dankbaar voor alles wat het voor me doet. Ik kan dit voelen nu ik weer de vorm terug heb hoe die voor mij gemaakt is. In het weekend na mijn verjaardag keek ik in de spiegel en zag ik mezelf weer terug. Zo van het een op het ander moment. In werkelijkheid is mijn lichaam natuurlijk de afgelopen jaren met veel en veel eten (als ik had geweten dat aankomen zo moeilijk was oh my god !!) steeds een beetje aangekomen, maar voor mij was er een klik. Een mentale klik waardoor ik het opeens zag. Ik was eindelijk zover dat ik kon zakken in mijn bekken. De plek die ik altijd zo vermeden heb, omdat daar het trauma opgeslagen lag. Gisteravond lag ik in bed en voelde ik weer een vorm van schaamte. Ik ging meteen naar de plek waar ik dit in mijn lichaam voelde, deze keer bij mijn dijen. Ik voelde een soort collectieve schaamte, alsof ik even het leed van alle vrouwen samen kon voelen in een soort onderdrukking. Ik was er niet meer bang voor, ik kon het dragen. En ook weer loslaten. Ik ben sterk genoeg om het vrouw zijn weer te omarmen, om te gaan staan voor alle vrouwen vóór mij die hier niet de ruimte voor hadden. Daarvoor moest ik mijn lichaam eerst verliezen en de enorme schaamte toelaten. Dat is de essentie van de 'dark feminine'. Durven in het donker te tasten, niet wetend wat je daar aantreft, maar wel weten dat je de draagkracht hebt om het monster te ontmantelen met je kwetsbaarheid. Het trauma van de eetstoornis is er dus nog steeds, maar het feit dat ik weet dat ik het meedraag als bron van transformatie voor al het moois dat nog komen gaat maakt dat ik me veilig voel. Ik kan dit dragen en dat doe ik met alle liefde zolang het nodig is dat ik ervan leer. Ik kan ook niet anders, ik ben gemaakt om dit te doorbreken. Wat ben ik benieuwd wat hieruit voortkomt. Lets go 🔥

Note to Self; wees lief voor jezelf. Dat is het minste wat je verdient en de enige manier om het ook terug te krijgen van iemand anders.

Zoals jullie weten heb ik uiteindelijk toch toegegeven aan mijn passie voor eten 🤪. Door de angst te kunnen toelaten, voel ik er nu enorme liefde voor. Lekkere maaltjes maken voor mezelf, all day everyday, maar ook het delen met de mensen die het meest om me geven. Het enthousiasme van hen die destijds ook al het beste met me voor hadden, betekent nu extra veel. Als zij hun vingers aflikken bij een creatie die ik gemaakt heb explodeert mijn hart. Zelfliefde all over the place. Dat voelt fantastisch.

Hieronder een combinatie die ik al eerder voor mijn verjaardag maakte; aubergine uit de oven in een dressing van (100%) pindakaas. Easy en de oven doet het werk. Sowieso mijn motto. Daarnaast pastinaak met dezelfde behandeling, alleen in plain olie en een tahin dressing, de pindakaas uit het oosten. Die kleine korreltjes zijn amarant, het is een graansoort uit mijn glutenvrije era met een nootachtige smaak. Die era is verleden tijd maar nog steeds lekker. Ofcourse garnering met wat kleur om 'm af te maken; het oog wil ook wat ;)

Liefs, Silke