Van Bossbabe naar Tradwife

Ik heb er genoeg van. Het eeuwenlange wreken en zwoegen. Hard werken, goed je best doen op school! Dan krijg je later een goede baan. Zo werkt het niet, althans niet voor mij. Begrijp me niet verkeerd, ergens voor gaan is mij niet onbekend en ben ik zeker niet vies van. Sterker nog, ik erger me kapot aan mensen die zich niet volledig inzetten en begrijp gewoon niet hoe je kan denken ‘oh komt wel’ of ‘nu niet, later kan toch ook nog?’. Hebben jullie dan niet het gevoel dat je hier iets belangrijks komt DOEN??!  Bloed onder mijn nagels.

School is lang mijn toevluchtsoord geweest. Ik ben goed in het reproduceren en toepassen van theorie en kennis. Dat zorgde ervoor dat ik altijd hoge punten haalde, voldoening haalde uit een ‘modelleerling’ zijn. Deze omgeving is voor mij dan ook veilig, ik weet dat ik hier presteer en daar ook voor gewaardeerd word. Aan de andere kant zorgt dit voor onderhuidse stress. Zonder dat ik het doorhad ging mijn stress systeem automatisch aan als ik aan school werkte. De hoge verwachtingen maakte ook dat ik mezelf druk op legde, ik moet er wel voor zorgen dat ik aan deze maatstaaf blijf voldoen, wil ik de erkenning blijven krijgen van de mensen die ik hoog heb staan.

Het was dan ook geen verrassing achteraf dat de eerste tekenen van ziek zijn voor mij een gebrek aan focus en concentratie waren. Ik haalde onvoldoendes. De tank was LEEG. Waar ik uitviel op school opende zich een ruimte van HELEMAAL NIKS. Mijn lichaam deed pijn, mijn hoofd zat vol watten en ik bestond voor mijn gevoel niet meer. Ik kon niet meer laten zien wat ik kon ik voelde enorme schaamte dat ik hierin faalde. Ik voelde me niks meer waard. Onbewust had ik mijn goede presteren gekoppeld aan mijn eigenwaarde. Oh meisje toch, little did I know dat deze intense gevoelens van zelfhaat, hoe zwaar dat ook klinkt, totaal niet gebaseerd zijn op de waarheid. De mensen die ik nodig had hielden ook van mij toen ik uitgeblust op een bedje in de zon lag, bij te komen van al die jaren dat ik mezelf voor een onmogelijke lat had laten grijpen tot ik een ons woog. Vrij letterlijk. Deze familie, vrienden en fanclub buurvrouwen (serieus, als ik buiten kwam had ik altijd het idee dat ze een united front vormden om mij te steunen; misschien wel mijn eerste ervaring met sisterhood) waren er voor mij in deze tijd. En dat vond ik misschien nog wel moeilijker om te ontvangen dan de lof voor die ‘prestaties’ hiervoor. Want mijn eigenwaarde strookte hier niet mee. Ik mag niet van mezelf houden, dat ben ik niet waard. Vandaar de koppeling met punten op school of medailles met turnen. En in dat laatste was ik niet eens echt goed. Ik moest vier keer mijn pols breken voor ik dat durfde toe te geven hahaha.

Het is dus niet zo dat ik dat letterlijk dacht: ‘ik ben het niet waard om geliefd te worden’. Natuurlijk denk je dat niet zo over jezelf. Het is een onbewuste overtuiging die misschien al generaties terug is ontstaan. Misschien in de oorlog of zelfs in een vorig leven. Ander voorbeeld: tijdens een reïncarnatiesessie voelde ik dat mijn ziel ergens in de prehistorie een grote sterke man was die moest vluchten voor een vlammenzee over een heel dun paadje. Één misstap zou fataal zijn. Hallo perfectionisme ;). Hij rende tot z’n benen niet meer bewogen en hij ter plekke dood neerviel. De ziel had in dit leven geen erkenning gekregen voor zijn dood en de man stierf alleen. Vandaar dat hier nog een los eindje zat en dit zich in mijn leven zich weer opnieuw manifesteerde; mijn benen voelden ook verlamd in deze tijd en ik voelde zo'n intense vermoeidheid. Ik was op die momenten soms ook bang om dood te gaan. Gek he, hoe dit zich zo onbewust voordoet. Zonder dat we er erg in hebben worden onze levens beïnvloed door levens van dezelfde ziel, die zich afspelen op een ander tijdlijn, tegelijk met ons leven wat we nu bewust ervaren. ‘Multidimentionaliteit’, oftewel tijd bestaat niet. We kunnen inchecken bij deze ‘tijdlijnen’ en erkenning geven voor wat daar gebeurd is. Zo mocht ik deze man begraven en op deze manier weer een stukje ‘zielenrust’ faciliteren. Mijn benen begonnen geleidelijk aan weer te leven. Wonderbaarlijk.

Zo dus ook met de zelfhaat. Man het doet pijn om dat te schrijven, dit klinkt misschien alsof het zo uit mijn mouw rolt, maar dat is niet zo. Vanochtend voelde ik een zwarte, doffe driehoek in mijn bekken tijdens het mediteren. Ik ging liggen en ademde er naartoe. De zwarte woede veranderde in diepblauw verdriet, naar donkerrrode angst, felgele spijt en uiteindelijk een ruimtelijke bloem van liefde. Iets wat ik geleerd heb in het boek ‘mannen komen van mars en vrouwen van venus’. Woede is de deksel voor alles in de doofpot. In deze volgorde (woede-verdriet-angst-spijt-liefde) ligt alles daaronder opgeslagen. Alles komt uit op liefde. Dat voelde ik vanochtend ook. Een scherp gevoel wat ik vaak in mijn borst ervaar, eerder de oorzaak van de 'hypo's, oftewel paniekaanvallen, in woorden ‘ik ben niet goed genoeg’, spoort aan tot harder rennen maar is oorspronkelijk bedoeld uit bescherming. Zoals ik omschreef heb ik het mogen ontvangen van liefde verward met goed m’n best doen. Hier kom je niet zomaar bij uit. Schrijf een ‘liefdesbrief’ voor jezelf of de ander om te ondervinden waar je eigenlijk last van hebt. Schrijven helpt om het raadsel uit te pluizen en de emoties naar de oppervlakte te krijgen. Ik weet dat die de komende dagen een keer omhoogkomen. En dat is nu oke. Hallo lutheal <333.

Waar het precies vandaan komt? Weet ik nog niet. Hoef ik eigenlijk ook niet te weten. Mij kennende kom ik daar ook nog wel achter, maar het gaat om het voelen. Dat maakt schoon schip. Wat hierbij helpt is het anker uitgooien. Door denkbeeldig een anker uit te gooien weet je dat je wat er ook gebeurt niet weggeblazen wordt door heftige emoties. Vaak had ik het gevoel dat emoties te groot waren, groter dan mijn lichaam aankon. Met het anker buiten mijn lijf kon het stormen wat het wil, ik zou blijven waar ik ben. Het helpt serieus. Nogmaals, die emoties zijn mogelijk een reactie op gebeurtenissen die niet op dit moment plaatsvinden, maar wel nu getriggerd worden door iets in je huidige omgeving. Dit is volgens mij de kern van vooruitkomen in een tijd waarin er zo veel onzekerheid heerst. Je hebt alleen controle (oef moeilijk woord in deze context) over wat er in jezelf speelt, niet in de buitenwereld. Je moet opruimen wat er onder de oppervlakte ligt. Na expressie komt expansie. ALTIJD. Ik druk mezelf nogmaals op het hart dat we hier dus niet bang voor hoeven te zijn, ons noch voor hoeven te schamen.

Ik ben opgegroeid met hard work pays off, als je iets wil moet je daar zelf achteraan gaan. Met een beetje tempo en een bak daadkracht, huphup. En dat is in mijn ogen ook precies de ideologie waarmee de generaties hiervoor zijn opgegroeid, er was ook geen andere optie, geen ruimte voor vertraging. Er moest (hard) gewerkt worden om iets op te bouwen en te overleven. Met alle liefde gunnen ze ons ook een gouden toekomst, met hetzelfde geluk dat zij ervaren door hun harde werk. Ik kan me dan ook goed inbeelden dat zij lastig mee kunnen met de huidige normen onder de huidige jeugd. De drie-daagse werkweek, het ‘ik ga eerst op wereldreis voordat ik überhaupt aan iets van volwassen worden denk’ en de ‘ik leef nu’ mentaliteit is voor mij een gevolg van de welvaart waarin we nu leven. Wij hebben nu de ruimte (en noodzaak) om al het eerdere tumult wat er in de (familie)lijn door de jaren heen is ontstaan aan te kijken en te helen.

Pfff helen wat een woord. Klinkt al zo onbereikbaar. In ieder geval voor onze ouders dan. Ik kan goed meeleven met hun argwaan en frustratie over hoe wij de wereld en bijbehorende economie in hun ogen tenietdoen. Hoe onze ‘gevoeligheid’ hun de kriebels bezorgt. JE MOET WERKEN VOOR JE GELD. Ik voel hun angst alsof die van mezelf is. Toch gaan wij het anders doen. Ik geloof er heilig in. Wij hebben dadelijk geen keuze meer. Alles wat met de harde hand gerechtvaardigd wordt, opgelegd wordt vanuit een lege ondergrond, gaat klappen. En dus ook persoonlijk. Voelen, bezielen is de enige manier om vooruit te komen. Bouwen op een sterk fundament. Dat kan alleen als je je shit eerst opruimt. Dan komt er ruimte en kun je dat deel van je lijf belichamen. Dat is soms zwaar, heftig maar uiteindelijk ontiegelijk mooi. Geloof mij nou maar.

Als ik naar mezelf kijk waren mijn mentale en uiteindelijk fysieke klachten een reactie op mijn onderdrukte emotionele ballast. Ik denk dat dit veel voorkomt in het collectief. Het onvermogen om te voelen wat er speelt, is de sleutel naar succes in het nieuwe tijdperk. Wanneer ik nu nog het gevoel heb dat ik moe ben, me dik voel of angstig ben weet ik dat ik even mag inchecken wat er op de gevoelslaag speelt. Dat lukt niet altijd (meteen), daar verlies ik me nog regelmatig in, maar het helpt wel om te weten dat deze gedachtes niet gebaseerd zijn op de werkelijkheid. Ze zijn een projectie van een gevoel dat ik onterecht voor waarheid aanneem. Het mooie is dat ik sinds een paar weken besefte dat het moeizame proces dat gepaard ging met het opnieuw leren voelen ook voor nieuwe talenten heeft gezorgd. Niks is voor niks. Ik blijk een gave te hebben. Ik kan de toekomst voorspellen, mijn handen kunnen helen en ik kan zien wat andere mensen niet zien. Communiceren met zielen die geen lichaam hebben op dit moment en samensmelten met de natuur. Hahhaah ik moet er zelf mee lachen. Wat een openbaring dit. Moet je je voorstellen hoe dat voor mij was, nuchtere boerenmeid uit het zuiden. Wat een grap. Ik begin nu te begrijpen waarom ik zo veel last kan hebben van mijn gedachtes. De helft van de tijd zijn dit dingen die ik ‘doorkrijg’ en daar krijg ik het Spaans benauwd van. Wist ik veel, niet dat iemand me dit ooit verteld heeft dat dit bestond. Ik mocht het lekker zelf ontdekken, whoehoe what a trip zei de ziel.

Doodeng. Ik dacht echt dat ik gek werd. En nog steeds. What the fuck. Ik heb geen flauw idee hoe dit werkt. Maar iets in mij zegt dat dit is waar ik goed in ben en dat ik daar iets mee ga doen. Iets met ondernemen, een boek, iets in Afrika. Iets met het bouwen van een brug tussen twee werelden. Nu nog vaag. Maar ik weet dat ik dit mag volgen. Dit zijn de randjes van de puzzel. Als ik durf te zakken in mijn lijf kan ik die beetje bij beetje verder invullen. En dat dus zonder keihard te werken. Juist te ontspannen. Ja ook mijn hoofd zegt 'dat kan niet'. En toch; All-in gaan qua gevoel. De tradwife uithangen, ik heb zin om koekjes te bakken en het huis mooi te maken. Om te zorgen en gezonde maaltjes te maken, te dansen op het gefluit van de vogeltjes. Al is het maar voor even. Als ode aan de bossbabe, die ook in mij schuilt maar zo in de overdrive zat. Even mag bijkomen. Daarna komt het actiestuk weer om te hoek kijken. Maar nu vanuit een gezonde, gevoede basis. Niet meer de honger achterna hobbelen voor erkenning. Al zal ook dat een blijvend patroon blijven. We all move in circles. Dat maakt het nog eens interessant hihi.

Van bossbabe naar tradwife, om dan ergens daar tussenin uit te komen. Het is het eerstvolgende puzzelstukje. Leuk he dat je altijd maar een stukje krijgt per keer. Je weet van het plaatje op de doos wat het ongeveer moet worden maar onderweg denk je HUH kan toch niet. Ze noemen het de ‘onlogische route van de ziel’. Durf je die te volgen kom je ergens uit waar je niet van wist dat dit OOK een optie was?? Dat wordt je niet verteld. Is nog eens wat anders dan haal-je-diploma-en-houd-je-gedeisd. Luister naar je lijf. Die heeft de antwoorden, alles ligt daarin opgeslagen. Voel het ongemakkelijke, het zware, het onmogelijke. En dan het gave, geweldige en ontroerende. Ik voel blijdschap en dankbaarheid, geluk en vertrouwen in het leven als nooit tevoren. Zo kan ik al die wirwar van energie omzetten in een concrete betonnen fundering waar de rest dan ook overeen kan lopen. Loop je met me mee? Ik heb het al gezien, het is echt gaaf aan de andere kant…

Liefs, Silke

Note to Self: Het is niet erg om gevoelig te zijn. Dat is je kracht. Net zoals het stevig staan op twee sterke benen. Het kan allebei, juist hand in hand.

En dan nog een receptje van deze tradwife to be; the bacis but oh one of my fav scrambled eggs. Om het dan toch even simpel af te sluiten. Alles wat ik te zeggen heb is roomboter, LOW HEAT en geduld. Off you go.